Park Regionalny nad Morzem

Park Regionalny nad Morzem został utworzony w 1992 r. Powierzchnia parku regionalnego wynosi 5847 ha*. Strona internetowa Parku Regionalnego nad Morzem: www.pajuris.info. Park Regionalny nad Morzem Bałtyckim został utworzony na mocy uchwały nr I–2913 Najwyższej Rady Republiki Litewskiej – Sejmu Odrodzonego z dnia 24 września 1992 r. „O utworzeniu parków regionalnych i rezerwatów przyrody” (Žin., 1992, nr 30–913) w celu zachowania I–2913 „O utworzeniu parków regionalnych i rezerwatów” (Žin., 1992, nr 30–913), w celu zachowania krajobrazu nadmorskiego, jego ekosystemu naturalnego oraz wartości dziedzictwa kulturowego, a także w celu zarządzania nimi i racjonalnego wykorzystania. Celem regionalnego parku, określonym w uchwale rządu Republiki Litewskiej z dnia 29 kwietnia 1999 r. nr 490 „W sprawie zatwierdzenia przepisów dotyczących parków regionalnych”, jest zachowanie krajobrazu kontynentalnej części wybrzeża Litwy wraz z pasem wydm nadmorskich, Wielkim i Małym Klifem Nadmorskim, równiną morską jeziora Placio, wydmami Nemirsety utworzonymi przez morze litoriniczne oraz nadmorskimi klifami kontynentalnymi, morskimmi głazami, etnograficzną wsią Karklė. Reżim ochrony nadmorskiego parku regionalnego zapewnia i koordynuje realizację celów utworzenia parku regionalnego Dyrekcja Nadmorskiego Parku Regionalnego.
Park Regionalny Nadmorski – stosunkowo krótki odcinek lądu między Kłajpedą a Palangą, ostatni fragment lądu nadmorskiego, gdzie zachowała się naturalna przyroda, gdzie nadal żyją bociany i orły morskie. Park przyciąga ludzi piaszczystymi plażami w pobliżu wsi Kukuliškiai, Karkle i Nemirseta. Oprócz typowych dla wybrzeża piaszczystych wydm i ważnych dla wypoczynku lasów sosnowych, rozciągają się tu również naturalne nadmorskie wydmy. Lasy sosnowe urozmaicają lasy liściaste, wilgotne lasy łęgowe i torfowisko Šaipiai.Krajobraz nadmorski w parku wyróżnia się klifem Góry Holenderskiej, który opada prosto do morza, rumowiskiem głazów oraz dwoma jeziorami położonymi najbliżej morza – Kalotės i Plocio (Plazės). Na piaszczystych wydmach nadmorskich występuje wyjątkowa roślinność: występują tu wyłącznie gatunki roślin lubiące piaszczyste gleby, niektóre z nich giną i są chronione na skalę europejską. W zimie w morzu gromadzi się ponad 10 000 ptaków, a wzdłuż wybrzeża przebiega szlak migracji ptaków. W regionalnym parku nadmorskim zachowała się ostatnia nienaruszona stacja ratownicza statków zbudowana przez Niemców pod koniec XIX wieku. W tej części wybrzeża, podobnie jak w innych częściach Małej Litwy, zachowało się niewiele mitologii, legend i folkloru. Region ten wyróżniał się surowym praktykowaniem chrześcijaństwa, dlatego nie było tu miejsca na atrybuty bardziej związane z pogaństwem. Jednak zachowało się tu bardzo stare rzemiosło – wydobywanie bursztynu za pomocą grabi.
Zarządzane przez państwową instytucję budżetową – Dyrekcję Parku Regionalnego Wybrzeża
Założyciel – Państwowa Służba Obszarów Chronionych przy Ministerstwie Środowiska
Obszar obejmuje:
W powiecie nadmorskim, gminach Klaipėda i Palanga
Główne miejscowości:
Karklė, Kalotė, Nemirseta Liczba mieszkańców 750
Działalność: Rolnictwo, turystyka
Położenie geograficzne – Nizina nadmorska
Powierzchnia: 5865 ha (2735 ha – ląd, 3130 ha – Morze Bałtyckie).
Najwyższy punkt: 37,8 m (południowo-wschodnia część jeziora Kalotė).
Najgłębszy punkt – 23 m (dno Morza Bałtyckiego)
Średnia suma opadów 696 mm.
Średnia roczna temperatura + 6,2 C.
Średnia temperatura latem + 16,4 C.
Główne jeziora: Kalotės, Plocio.
Największe rzeki: Rikinė, Cypa, Tydeka.
Lesistość 30%.
Współrzędne
północna – 55o 53’;
południowa – 55o 46’;
zachodnia – 21o 01’;
wschodnia – 21o 08’.
Granice parku i obszaru chronionego:
północna – stara Palanga;
południowa – granica miasta Klaipėda;
zachodnia – Morze Bałtyckie;
wschodnia – droga Klaipėda – Palanga.