Wzgórze Naglio

Wzgórze Naglio to wysoka na 15 m wydma na wybrzeżu Morza Bałtyckiego. W dawnych czasach było wyższe i porośnięte lasem sosnowym, który w większości wycięto podczas I wojny światowej. Legenda głosi, że znajduje się tu grób olbrzyma Naglio, który został zasypany przez jego żonę Brukšva. Z jej łez powstał strumień płynący wzdłuż wzgórza. Wzgórze nazywano również „holenderską czapką”, ponieważ stanowiło dobry punkt orientacyjny dla żeglarzy. Starsi mieszkańcy Palangi nazywali wzgórze „żmijami” (szwedzkie) lub „kopami”, „kopami wzgórza”. Starzy ludzie opowiadali, że na wzgórzu chowano nieochrzczone dzieci, utopionych, samobójców i ludzi, którzy zginęli śmiercią gwałtowną. Z tego powodu wzgórze nazywano wzgórzem śmierci, a później Naglio kalnu. Badania archeologiczne wykazały, że w XV-XVI wieku na wzgórzu Naglio mogło znajdować się miejsce kultu. Mieszkańcy Palangi mogli odprawiać pogańskie obrzędy na Naglio kalne po opuszczeniu Birutės kalno. Źródła wspominają, że jezuici, którzy w latach 1613-1614 odwiedzili wybrzeże, znaleźli tu pogan czczących swoich bogów. Około połowy XVI wieku dawni mieszkańcy Palangi zaczęli chować swoich zmarłych na wzgórzu Naglio, ale później cmentarz zniknął, bo ludzie mieszkający w pobliżu przenieśli się dalej, a może też dlatego, że na wzgórzu zrobiło się za ciasno. Badania archeologiczne potwierdziły, że w XVIII-XIX wieku chowano tu mieszkańców Palangi, którzy zmarli w niejasnych okolicznościach.